Biz millet olarak bizi sevenleri ve destekleyenleri severiz.Ancak kendi içimizdeki çekiþme
o kadar fazla ki bunu aþaðýdaki fýkra çok güzel özetliyor..
“Adamýn biri cehennemi geziyormuþ. Cehennemde her milletin ayrý ayrý kuyularý varmýþ. Her kuyunun baþýnda da zebani duruyormuþ. Kuyulardaki insanlar canla baþla çýkmak için uðraþýyor birbirlerine destek veriyormuþ. Tam biri çýkacakken zebani görevini yapýyor adamýn kafasýna vurup onu tekrar aþaðý atýyormuþ. ama insanlarým mücadelesi bitmiyor yeniden deniyorlarmýþ.Adam her kuyunun baþýnda bu manzarayý görerek gezerken birde ne görsün baþýnda zebanisi olmayan bir kuyu….hemen merakla sormuþ
-Neden bu kuyunun baþýnda kimse yok ?
yanýndaki zebani þu cevabý vermiþ;
-Bu kuyu Türklerin kuyusu, burada zebaniye gerek yok çünkü onlar içlerinden biri çýkacak olduðunda onu tutup aþaðý çekerler. Bu yüzden buraya zebani koymuyoruz.”